Татковина

Татковина

Татковината те разбира.

Таа е твоја, затоа што ти си нејзин.

Таа те штити.

Татковина е чувството на гордост и радост;

и чувството на тага и револт.

Татковината те боли кога ти ја поганат и одземаат.

„Татковина“ е земјата што ќе те покрие кога ќе умреш.

<Константин Карев, 18 април 2014>

Немеам и боговеам

Немеам и боговеам

Ми требаш,

за да знам дека си блиску,

на дофат,

на посегање.

Ми требаш,

за да ја пребоиш мојата меланхолија во бојата на победата;

за да можам да те довикам,

да те допрам,

и да те домилувам.

Ми требаш

за да ме ослободиш од црни мисли

и за да те исполнам со радост;

за да ме одмориш од болка и од талкање.

Со тебе јас не сум јас,

со тебе јас сум повеќе од себе.

Ми требаш,

како благослов и како спасение;

како излез

и како нов почеток.

Ми требаш,

како што на распуканата, исушена земја ù треба дождот, а на гладниот – леб;

како што на ноќта ù треба денот за да ја буди и да ја заспива

и како што на денот му треба ноќта - толку различна, а толку блиска.

Ми требаш,

затоа што чудата се ретки,

а ти...

ти си чудо;

и затоа што кога чувствувам чудо -

подзапирам, ги собирам рацете,

немеам и боговеам.

Константин Карев