Вечност

Вечност

Седевме и го броевме времето:

Тој додаваше,

јас одземав;

Тој додаваше многу,

јас одземав колку можев.

Дури на крајот сфатив дека сè што имав -
ми беше позајмено,

дадено на користење,

времено.

Сè што мислев беше веќе мислено,

и сè што живеев беше веќе некаде, од некого живеено.

Дури и воздухот што го дишев, беше вдишуван и издишуван неколку милијарди пати.

Ја газев истата земја како и моите прародители,

таа од која што дојдов и во која што си одам.

Чкрабав нешто –  бележев со суво стапче врз песокот

и се молев бранот измивајќи го - да го запамти напишаното

и да го прераскаже некому, некогаш, негде.

<Константин Карев, 09.08.2014>