Човек сум

Човек сум

Понекогаш кога зборувам – плукам,

некогаш со зборови,

некогаш со плунка.

Не оти сакам,

туку затоа што човек сум.

Понекогаш го трпам

туѓиот непријатен здив или мирис,

како што понекогаш,

некој, го трпи и мојот –

затоа што и тој е човек.

Понекогаш излегувам наивен

и влегувам во разни истории.

Понекогаш глупоста ме следи,

колку и да бегам од неа.

Понекогаш не знам што да одговорам,

па го признавам тоа,

а понекогаш не признавам –

така ми дошло.

Некогаш лажам,

а не морам,

и излегувам смешен.

Некогаш морам да излажам –

а не можам.

Понекогаш не верувам

а би требало.

Понекогаш верувам

и грешам.

Понекогаш сум нестрплив,

а некогаш чекам предолго,

како да го имам сето време на светот.

Понекогаш се срамам

од тоа што ми е својствено

како на човек.

Понекогаш сакам да бидам премногу правилен, темелен,

па одам предалеку – барам перфекција,

крут сум и премногу барам

од другите или од себе.

Понекогаш не размислувам правилно

и не ги разгледувам сите опции што ги имам.

Понекогаш сум полн со елан

а понекогаш не ми е до ништо.

Понекогаш сум преагресивен,

избувлив, со краток фитил,

а би требало да имам поголемо разбирање.

Понекогаш сум питом, како јаболко,

па се сложувам црвот да живее и да јаде во мене.

И иако неговото присуство ја покажува мојата здравост,

се случува црвите да направат од мене свое легло.

Понекогаш сонувам

а би требало да сум буден.

Понекогаш сум пречувствителен.

Понекогаш не ги завршувам работите навреме,

па ги оставам за во понеделник,
а тој понеделник е некој сосема друг ден.

Понекогаш сум нерешителен

и барам туѓа помош.

А некогаш сум толку независен

што не можам да сработувам со никого.

Понекогаш се сопнувам од сопствените комплекси и граници.

Понекогаш талкам бесцелно...

Човек сум,

имајте го тоа предвид

кога ќе ми судите.

Константин Карев

08.12.2014

Фотограф: Ѓорги Вацев